Kabuk Adlı Şiir Kİtabından

Düşünceler ve hava soğuk.

      Sevgili Banu Başaren’in Kabuk adlı şiir kitabı duruyor masamda, arada göz gezdiriyorum, dinlenme şekli benim için okunan satırlar.

  Düşünceler

 Uyuyamıyorum,

  Düştü 

        Düşler,

 Düştü

        Düşer

               Düşler

                         Düşünceler.

 Beynimin içinde kuyruğu birbirine değmeyen tilkiler

 Yalan yalan,

 Dolmaz içindeki boşluk inan,

 Sadece avuturuz ve geçiştiririz acımızı.

 Rakı basar gibi çürük dişimize.,

 Ve bir gün acılar geri teper uyuşmuşluğumuzdan

 Kurşun

       Soğur içimizde.

       

                               Banu Başeren (sayfa 30)

Tesadüf açtım, düşünceler uçuştu.

Hava soğuk, günlerden pazartesi, kahve içip biraz kendime gelme saatlerim.

Düşünceler uyandıran değildi, kahvenin birkaç yudumuna kadar mışıl mışıl  uyuyordu, bir minik serçe gördüm, çocukluğumun serçeleri uçtu, geldi uzaklarda kalmış hayal görüntülerin penceresine kondu.

Ablam en güzel şarkılarını söylüyor, ne söylüyor? Yüreğime sevgi şakıyor.

Ankara ‘da bir yerlerdeyiz, ablama misafirim, yeğenlerim yok dünyada, eniştem çantada getirecek, akşamları kapı da gelmesine sabırsızlananım...( ne de olsa biz leylek çocuklarıyız!!!),o kadar küçüğüm.

Çorbanın dumanı tütüyor, kaşık kaşık içirmeye çalışıyor, soğuk dışarısı, çatı kenarından oluşmuş buz sarkıtları görünüyor dışarıda. Soba yanıyor, içerisi sıcacık ama beni ısıtan onun ellerinden içmek..

Ekmek kırıntılarını koyuyor pencerenin kenarına, kuşları hep doyurur ablam.

Hiç kuş olup uçmak istemedim, kuş deyince kış, soğuk gelir aklıma, yıllar öncesinden usuma yerleşmiş görüntüler ile.

Dolmaz içimdeki boşluk

İş yerimin penceresinden görünüyor, karşıdaki ağacın boş dallarını kuşlar işgal etmiş, düşüncelerimi Banu’nun satırlarından dallara kondurdular.Hava soğuk-yazmalıyım-çalışmalıyım-okumalıyım-telefon, kim arıyor?-sohbet-çay içer misin?-küçük çocuk, gelecek yaşanacak-büyüdüm yaşandı-acı-sızı, geçmiş-mutlu anlarda kalsak, buz gibi donsa, erimese-hüzün-yaşanmışlıklar-güneş açtı-ama hava soğuk.

Bir başlarsa uykusuzluk, geçmiş, gelecek derken dolmaz içimdeki boşluk.

-Ah sevgili, çılgın Banu-şiir kitabın hayırlı olsun-bir şiir bana bir pazartesi sabahı neler yazdırmaya başladı-önsözüne bayıldım-deliliğine güldüm-Şiir ne güzel şey –Bir ömrün anlatamadığını-Bir bakışa sığdırmak gibi(sayfa 9)

Kahvem çoktan bitti. İçimde bir boşluk, silinmişlikler anılarda hayal meyal. Neden düşünceler bir şiirle geçmişe ve hüzne dönüştü anlamadım,ama yazdım.?..

                                                                                                            Mektubunuz Var

 http://tamamenatiyorum.com/2013/11/30/blog-firtinasi/#comment-1704   http://vimeo.com/77350676

Devamını Oku

ÖYKÜM

ÖYKÜM'E

Seni ben yazdım.

Yazdığım her kelime iğne oyasına ilmek atar gibi işlendi, özendim, nadide bir eser yaratmak için uğraştım. Baktıkça övündüm, okudukça daha nasıl yazılırdı diye düşündüm, yaşadıkça gururlandım.

Seni ben yarattım.

Benim öykümsün sen. Aşkımızsın sen.

Cahit Külebi’ nin Hikâye şiirini okurdum sana canım,hatırla..

“Senin dudakların pembe,

 Ellerin beyaz 

 Al tut ellerimi bebek,

 Tut biraz!”

 Benim doğduğum köylerde

 Ceviz ağaçları yoktu,

 Ben bu yüzden serinliğe hasretim

 Okşa biraz!.....”

İlk bu şiiri duyduğumda zannedersem dört ya da beş yaşlarındaydım. Annemin kucağında, ona sarılmış otururken babam oturduğu yerden kalkmış, ellerimizi tutmuş, bu şiiri okumuş. Hayaldi hatırladıklarım. Çok sonraları annemle, onların aşkını konuşurken annem anlattı. Babamın üniversiteyi bitirirken yıllığında kendisi için anlatım kısmında sadece bu şiir varmış. Gösterdi bana.

Babam mı annemi, annem mi babamı daha çok sevdi bilemem ama, babam anneme hep şiirler yazardı bir tanem. Bazen annemi babamdan kıskanırdım. Bunu belli ettiğimde, neden kızına bir şiir yazmıyorsun dediğimde “sen de bir gün, kendi şiirlerini yazacağın veya okuyacağın biriyle evlenirsin umarım” demişti.

Haklıydı gülüm.

Şiirlerle gösterilen sevgi ortamında serpildim, babamın en çok Hikaye’si, annemin ise “Ben sana mecburum,

bilemezsin” ile babama takılarak iş yapmalarını hatırlarım. Bence en büyük aşk şiirleri bunlardır kanımca. Atilla İlhan ve Cahit Külebi’ nin bu şiirleri yazmalarına sebep aşklarını düşündüğümde, belki de annem kadar hayran olurum şiir yazdırtacak kadınlara.

Şiir okumayı sevdim, ama ne ben ne de baban birbirimize bir şiir yazmayı bırak, okumaktan bile aciz olduk. Sınırlı saatlerin olduğu işlerde neredeyse sabahladığımız çalışma şekillerimize, bazen birbirimizi görmediğimiz günlere, ayrı kaldığımız zamanlara, uzak şehirlere rağmen filizlenen duygularımızın eserisin sen.

Adın “Öyküm” 

aslında “Öykümüz ”sün .

Babanla benim eserimsin.

Hamilelik müjdesini uzak şehirde babana haber verdiğimde “Öykü” dedi. “kızımızın adı Öykü”

Önce adını sevdim, oğlumuz olursa adı ne olacaktı, düşünmeyi bıraktık. Öyküm’e vuruldum.

Bir gün “ niye adımı Öyküm koymuştunuz? ”diye serzenişte bulunmuştun. Hatırlıyor musun?

Şimdi anlıyor musun bir tanem?

Seni ben yazdım

Seni ben yarattım.

Benim öykümsün sen.

Aşkların en güzeli, eser yarattırandır. Aşkımızsın sen.

Her gün bir emek harcadım, her gün bir önceki günü ilave ederek işledim seni.

Büyüttüm, olgunlaştırdım…

Eserimi şimdi başkasına emanet ediyorum.

Senin, kendi ayakların üzerinde, kendi hayatını yönetme zamanın geldi.

Eşinle birlikte hayatının eserini yazacaksın sende…

Şimdi benim ise, okuma zamanım…

                                                                 Anneyim ben

En güzel aşk şiirlerinden, "Hikaye ve Ben Sana Mecburum":

http://www.siirfm.com/hikaye-cahit-kulebi-2/

http://www.siirfm.com/ben-sana-mecburum-attila-ilhan/

http://www.gercekedebiyat.com/haber-detay/cahit-kulebinin-agzindan-hikaye-siirinin-yazilis-hikayesi/499

http://www.izliyom1.com/atilla-ilhan-ben-sana-mecburum-kendi-sesinden.html

Devamını Oku

METİN ALTIOK'TAN ZEYNEP'E MEKTUPLAR

Bir Kitap Önerisi..

MEKTUPLAR

Pir Sultan Abdal Kültür Şenliği için gittiği Sivas'ta ,Madımak otelindeki yangında ağır kurtulan ama 9 Temmuz 1993 günü ,yangında yaşamını yitiren otuzdört arkadaşıyla aynı kaderi paylaşan Metin Altıok öğretmen kimliğinin yanında şair ve yazardır.

Kızı Zeynep Altıok Akatlı ise gazete ve dergilerde kültür sanat yazıları ve röportajları yayınlanmış,2003 yılında babası için Gölgesi Yıldız Dolu armağan kitabı hazırlamıştır.

2008 yılından beri Metin Altıok Şiir Ödülü'nü düzenliyor.

HAKKINDA BİLGİ

1979-1982 yılları arasında Metin Altıok'un önce İzmir'den,sonra Bingöl'den sevgili kızı Zeynep'e gönderdiği mektuplar kızı  Zeynep Altıok Akatlı tarafından derlenmiş.

Kırmızı Kedi Yayınevi tarafından 2012 yılında yayınlanmış.

Bu kitapta bir babanın duyguları,özlemleri dile getirilmiş,yalnızlığı anlatılmış.

                         Okumanız dileği ile..

                     Mektubunuz Var

                     4 Temmuz 2013

                         

KARTPOSTAL

Devamını Oku

Mektuba olan özlemim!

Özledim…
Önce postacılar vardı,haklarında şarkılar yazılmış,"bak postacı geliyor, selam veriyor, herkes ona bakıyor, merak ediyor…”, omuzlarında kocaman bir çanta, içi mektup dolu rengarenk.

“Bize uğrayacak mı?”, mektup beklenir, postacı gözlenir,heyecan çekilir, açılan mektuplar, okunan satırlar,sevinçler,hüzünler…

Sarı zarflar,beyaz zarflar,uzunları,küçükleri,kenarları mavi kırmızı ,özel ulak,uçak ya da tayyare ibareli zarflar ve meraklısına koleksiyon yaptırtacak kadar kıymetli olan renkli pullar…

Zarf bıçakları süslüsü, sadesi,gümüşü,ahşabı çeşit çeşit. Zarfın kenarından nazikçe içeri sokulan ve zarfı ,hele de içindekini yırtmadan açmak için kullanılan…

En önemlisi kalemler ve dolma kalemler… Siyah veya mavi renkte,kalın uçlu,ince uçlu mürekkepli ,bembeyaz kağıtları veya pembe mavi kağıtları donatan..

Özledim
Postacı gelirdi,mektup alırdık..

Mektuplar gönderirdik tanıdıklarımıza,sevdiklerimize,mektup arkadaşlarımıza.,annemize,babamıza,kardeşlerimize.

Sonra…

Büyüdüm, aşık oldum,aşkıma mektuplar yazdım,aşk dolu,özlem kokulu satırlar…

Yirmi üç saatlik otobüs yoluna gidip gelen, kimi zaman kara takılıp geciken bazen günlerce ulaşmayan,bazen üç dört mektup bir arada ulaşan .

Sıra yastık altlarına bırakılan mektuplara geldi,Sabahları mahmur gözlerde okunmuş satırların heyecanını arardım kocamın gözlerinde.Karşı karşıya yaptığımız sohbetler kadar tatlıydı ona mektuplarla seslenişim.Karşılığında sadece S.S (Seni Seviyorum) yazan kısa notlar bile gönlüme neşe katardı.

Önce oğlum oldu,muradıma erdim,canımı kattım.Murat Can koyduk adını.Sonra kızım oldu,özlemlerimizi adına verdik.Özlem..Çocuklarım okul çağına geldiklerinde onlarda katıldılar yastık altı mektup grubuna.Mutluluklar,sevgi sözleri,büyümeye atılan adımlar yazıldı satırlara.

Bir de kartpostallar vardı,cüce mektuplar..Bazen bir kutlama,bazen gezilen bir yer,bazen bir ziyaret anlatılırdı onlarda.Bayramlarda,yılbaşlarında sokaklarda rengarenk,gümüş veya altın simli,bazen kartı açtığında kocaman harflerle özlemi veya sevgiyi yazan çeşit çeşit ,seçmekte zorlandığımız,hangisinden kim hoşlanır diye kılı kırk yararak düşünerek seçtiğimiz kartpostallar .

Mektubun acelesi varsa adı telgraf olurdu.,postaneden çekilen..Acele ve günlüdür,yıldırım ibaresi kullanılır gönderilen kişiye hemen önemli haber iletilirdi.Hüznün de,sevincin de dayanılmazı telgrafı bir kaç kelime süslerdi.Kiminde doğum,kiminde ölüm,kiminde bir acele haber,bir kutlama...

Şimdi…
Hala postacılar var,geliyorlar…

Postacılar şimdi sadece faturaları veya resmi evrakları getiriyor. Kimseden mektup gelmiyor, kimse kimseye mektup yazmıyor,kimse artık telgrafı çekmeye gerek görmüyor.

Telgrafın ne olduğunu bilmeyen bir nesil yetişti.
Postanelerde kuyruklar olurdu, mektup atmak,bayramlarda kartpostallar için.
Şimdi postaneler banka da oldu.

Haberleşme mektuplarla değil,mail adreslerine gönderilen birkaç satır,ya da sosyal paylaşım sitelerindeki gibi kopyala yapıştır edebiyatı ile oluyor.Artık yazı karakterine bakarak,kişilik analizi yapmak imkansız.Çünkü bütün klavyelerden aynı harfler çıkıyor.Yenilmiş yutulmuş harflerle dert anlatan garip kelimeler türedi.Anlamak için düşünmek gerekiyor.

İnsanlar özledikleriyle günlerce beklemeden hemen görüşüp, yazışabiliyorlar.

Ne yazılmış olanı beklemenin heyecanı,ne de postacıyı görünce” bir şey var mı ?” merakı kaldı.

Heyecanların yerini internet aldı.,özlenmeden kavuşulan.Eskiden uzaklar vardı,artık uzak yakın oldu,görüntülü konuşmalar,dünyanın bir ucu ile diğer ucuna bağlantılar.,her şey çok kolay.Teknoloji harika!

Çok hızlandı zaman,süratimiz korkunç boyutlarda.Bir sürü şeyi kazandık ama bir sürü şeyi de kaybettik.Zaman hızla yalnızlığa götürüyor insanları..Arkadaşların,eşin,çocukların ,kalabalığın yanında yalnızlaşıyoruz.Doya doya derinlemesine sohbet edemez hale geldik.

Haberleşmenin,iletişim kurmanın keyfi vardı eskiden.
Yazdığımız kelimeler duygular arasında dolaştırırdı eskiden bizi,sevincin hüznün gözyaşın arasında…
Birden bire herkes mektubun keyfini unuttu.
Ben ise özledim,hep özledim..
Mektup yazmanın, ne yazmış diye beklemenin,bekleneni okumanın keyfini özledim..
Oturdum size mektup yazdım.

En hızlı postacıyı buldum ve benim size yazdıklarımı,sizin bana yazacaklarınızı getirecek postacı hizmetinizde.
Buyurun mektup yazmaya,mektup okumaya,mektuplarla dolu edebiyat sayfalarına..
Kağıdınız ekran,kaleminiz klavye,postacınız bir tuş..
Sevinçler,özlemler,beklentiler.
Buyurun mektuplara..
Okumaya ve yazmaya.
Siz özlemediniz mi?

Yasemin Akpınar

Devamını Oku