Babalara MEKTUP VAR

Solmuş bir yapraktan
 "Babalar  Günü"

 Babalara mektup var…

Bugün, oturup yaşamı seyretme günün…

Seyret baba.

Bugün dünyayı dinleme günün.

Aç sesi, dinle…

Bugün gururlanma günün.

Gururlan…

                                                                                     
Babalar günün kutlu olsun

Sakın anlatacaklarımla ağlama.

BABALAR AĞLAMAZ!!

Yaşamın en büyük armağanı çocuklar, onlar mucizedir. Mutluluktur.

Çocuk mutluysa sen daha mutlusundur.

Damla varsa canında, senin yüreğinde sel, gözünde ise gösteremediğin yaş vardır.

Çocuk fedakârlıktır, vaktini alır götürür, “işim var”, “yorgunum” dinlemez, hobilerini anlamaz.

Uykusuz geceler, başında beklemeler, koltukta yorgun düşmeler, istediğin programları bile seyredememeler.

Otorite kurulur bazen, kurulduğu sanılır, galip gelen her zaman çocuk.

Baba da aslında bir çocuk, annesinin babasının tanesi... Gel,  sen de çocuğuna laf anlat!

Büyüme dönemi, çatışmalar, isyanlar, kişilik bulmaları, “baba zaten anlamaz”…

“Ne zaman büyüdü bunlar” diye düşünürsün.

Sonra okuma dönemi biter, sıra iş hayatı, para kazanma ve paranın harcanarak bittiği dönem.

Oysa babanın paraları hiç bitmez. İstenildiğinde hep verilir, kaynak sorulmaz.

Evlenme dönemi, çocuğun birdi, içinden kabullenmesen de iki oldu, eşe emanet.

Görevin bitti sanırsın, hayata hobilerini katarsın, “yüküm azaldı” dersin. Yanılırsın.

Ve bir gün torunların katılır hayatına.

Canlarının canı.

Çocuklarını büyütürken belki çok çalıştın, çok yoruldun, çok kaçırdın.

Oysa şimdi dinlenme zamanı, sağlık problemleri eklense de hayata..

Torun ulaştığın değer.

Sen babasın.

Sen dedesin.

Bunları yaşayabildiysen eğer, sen şanslısın.

Mal mülk bahane,

Para, elbette şahane.

Sağlık her zaman kıymeti bilinecek..

Ama asıl zenginlik,

Sahip olduğun değerler.

İşin, ailenden sonra çocuklarını okuttuysan, evlendirdiysen, torunlarını gördüysen

Ve huzur hakimse çevrene...

Herkes ve sen de sağlıklıysan.

Sen dünya zenginisin.

BABA DEMEK

Devrilmez çınar ağacı,

Arkanda dağ, önünde okyanus

Evin temeli demek.

Görünmez gücünü yaşamın boyunca hissedebilmek,

Omuzuna başını koyabilmek,

Sabır sonsuz, engin hoşgörü, kabul edilen hatalar, affedicilik demek…

Ölümsüz olduğunu düşünmek,

Yaşamın boyunca sana destek olduğunu bilmek,

Ve her zaman çocuk olduğunu sanmak demek…

Seyret baba,seyret hayatını…

Bugün, senin günün. 

“Babalar günün kutlu olsun.”

Babama…  

Uzaklarda bir yerlerde, şimdi ulaşamayacağımız diyarlarda

Bize öğrettiğin değerler mirasın,

Yaşam felsefen, bakış açımız

Çalışkanlığın gururumuz oldu , sen de bizimle, çocuklarınla gurur duy baba…

Araya yıllar girse bile, senin hayalin bile silikleşse…

Sevgimiz sonsuz…

Kaybettiğimizde, dünyayı yeniden kurmayı zor da olsa başardık baba.

Anılara sımsıkı sarıldık, yaşamı öğrendik, kendi felsefelerimizi yazdık.

Senden aldık yargılarımızı, bizde çocuklarımıza dağıttık…

Öğrendik, öğrettik, harmanladık, uyguladık, başardık…

Büyüdük…

                                                                                                             MEKTUBUNUZ VAR                                                                                                  HAZİRAN Ayının üçüncü pazarı

Devamını Oku

Canım’a doğum günü mektubu

Hediyelik eşya dükkanının önünde durup öylemesine bakınırken gördüm hayatımızın özetini, bibloları. Dükkandan içeri girdim ve iki sallanan koltukta sen ve ben’in yaşlanmış halini alıverdim. Satıcı kadın güzel bir hediye paketi yapayım dedi,istemedim. Elimdeki torbaya koyup büyük heyecanla eve geldim. Henüz eve gelmemiştin.
Bugün hayallerimizde bile unutulan yıllara bir yenisini daha ekliyorsun. Artık saymadığımız, günlerimizin kar olduğu zamanlardayız. Yaşamın güzelliklerini satır satır okuyacağımız,sayfalarını sindireceğimiz, keyfe keder anlardayız.

Bugün senin doğum günün.Yeni yaş…artık hayatın zirvelerindeyiz, geçmiş aşağılarda, manzara seyreder gibi seyrediyoruz hayatımızı,olgun,yaptıklarımız anlamlı ve gülümseyerek..

Bibloları masaya koydum,onlara hayran hayran baktım.Yollarımızı birleştirdiğimizde sallanan koltuklarda oturacağımız ve ömrümüze bakacağımız zamana kadar, birlikte olmayı hayal etmiştik.Henüz oturacağımız dönemlerde değiliz, yavaş zamanlara gelmedik daha,hala üretken,çalışmanın kutsallığındayız. Birlikte yılları aşıp geldik ama daha yolun bitmesine çok var.Bitmesin..

1982 yılı
Bursa ‘da Haziran sıcağında Kültür park’ta göle bakan yerde semaverde çay içiyorduk.Birbirimize bir ömür vaat ettiğimiz o gün de doğum günündü.Cep telefonun olmadığı,fotoğraf makinalarında on iki ,yirmi dört ya da en fazla otuz altı poz çekildiği ve fotoğraf çekmek için en özel pozların verildiği,sana yağının kıymetli olduğu,kuyruklarda beklediğimiz dönemlerin yeni bittiği,askeri darbenin üzerinden iki yılın geçtiği,askeri cunta yönetiminin ve Kenan Evren’in başbakan olduğu,siyasetin susturulduğu,doktorlara mecburi hizmetin çıkartıldığı,siyah beyaz otuz yedi ekranda İspanyada ki dünya kupasını seyredeceğim diye derslerin çalışılmadığı,Pink Floyd “The Wall” ,Abba”Dancing Queen””Hotel Calfornia Eagles”,”Live is life” Beatles’in “Yesterday”” İmagine”zevkle dinlendiği bir de en önemlisi bizim evlilik yeminimiz şarkısı Slim Whitman ‘ın söylediği  "More than yesterday less tomorrow”(Seni dünden çok,yarından az) ,Neşe Karaböcek, Ferdi Özbeğen,Ümit Besen’in hala unutulmayan Nikah Masası, Damarımda Kanımsın, Artık Sevmeyeceğim, Alıştım Sana Birtanem, Dilek Taşı’nın pik yaptığı,televizyonda Çalıkuşu ,Aşkı memnu gibi Türk dizilerini seyretmek için insanların televizyonu olan evlerde toplandığı ,İndiana jones,Star Wars flimlerinin oynatıldığı dönemin gençleriyiz biz.

Pembe panjurlu,bahçe içersinde ev,çocukların hayalini kurmaya başlamıştık kendimiz için.Doktor olarak en idealist ,en hayalci zamanlarımızdaydık. Pır pır kelebek misali bir hayalden,diğerine konuyorduk.Heyecanlı ve meraklıydık.Nerelere gideceğiz,hayat bizi nerelere sürükleyecek ,hiç bilmiyorduk.

2013
Her şey o kadar hızlı ki,yakalanmıyor zaman,yetmiyor,yavaşlamıyor, emeklemekle başlayan hayat bizim için sanki bir maraton koşusu.Ucundan,kıyısından yakalıyoruz anları.

Çok yıllar geçti.Biz teknolojinin nimetlerini öğrenmekle meşgulüz,öğrenmenin sonu yok.Hala çalışabiliyoruz,hala hayallerimiz,hala beklentilerimiz var,ne güzel..
Masanın üzeri hazır.Pastan ve üzerinde sadece iki mum.Biri sönecek,geçmiş yaşlar için,biri yanacak yarına ışık olsun..

İki biblo,sallanan koltukta örgü ören bir kadın,diğerinde pipo içen bir erkek.Yüzlerine mutluluğu yansıtmışlar.
Bir gün sallanan koltuklarımızda oturup,yaşantılarımızdan,yaşadıklarımızdan ,başarılarımızdan konuşacağız.
Biz sevgi ve saygı ortamında olgunlaştık,yaşlanmanın hep başlangıç olduğu yıllara geldik.
Mutluluk ve sevgi bizimle olsun.
Çok gördük,çok bildik,yaşadık,yaşayacağız.
Yarınlar hep yarın,hayallerimiz hep var.
Doğum günün kutlu olsun.

Hayatımız daha güzel olsun.
Şarkılarımız gibi..
“Seni dünden çok yarından az seveceğim.”
Doğum günün kutlu olsun
Nice senelere.
Zil çaldı…
Hoş geldin hep hayatıma…

Yasemin

12/06/2013

Devamını Oku

Mektuba olan özlemim!

Özledim…
Önce postacılar vardı,haklarında şarkılar yazılmış,"bak postacı geliyor, selam veriyor, herkes ona bakıyor, merak ediyor…”, omuzlarında kocaman bir çanta, içi mektup dolu rengarenk.

“Bize uğrayacak mı?”, mektup beklenir, postacı gözlenir,heyecan çekilir, açılan mektuplar, okunan satırlar,sevinçler,hüzünler…

Sarı zarflar,beyaz zarflar,uzunları,küçükleri,kenarları mavi kırmızı ,özel ulak,uçak ya da tayyare ibareli zarflar ve meraklısına koleksiyon yaptırtacak kadar kıymetli olan renkli pullar…

Zarf bıçakları süslüsü, sadesi,gümüşü,ahşabı çeşit çeşit. Zarfın kenarından nazikçe içeri sokulan ve zarfı ,hele de içindekini yırtmadan açmak için kullanılan…

En önemlisi kalemler ve dolma kalemler… Siyah veya mavi renkte,kalın uçlu,ince uçlu mürekkepli ,bembeyaz kağıtları veya pembe mavi kağıtları donatan..

Özledim
Postacı gelirdi,mektup alırdık..

Mektuplar gönderirdik tanıdıklarımıza,sevdiklerimize,mektup arkadaşlarımıza.,annemize,babamıza,kardeşlerimize.

Sonra…

Büyüdüm, aşık oldum,aşkıma mektuplar yazdım,aşk dolu,özlem kokulu satırlar…

Yirmi üç saatlik otobüs yoluna gidip gelen, kimi zaman kara takılıp geciken bazen günlerce ulaşmayan,bazen üç dört mektup bir arada ulaşan .

Sıra yastık altlarına bırakılan mektuplara geldi,Sabahları mahmur gözlerde okunmuş satırların heyecanını arardım kocamın gözlerinde.Karşı karşıya yaptığımız sohbetler kadar tatlıydı ona mektuplarla seslenişim.Karşılığında sadece S.S (Seni Seviyorum) yazan kısa notlar bile gönlüme neşe katardı.

Önce oğlum oldu,muradıma erdim,canımı kattım.Murat Can koyduk adını.Sonra kızım oldu,özlemlerimizi adına verdik.Özlem..Çocuklarım okul çağına geldiklerinde onlarda katıldılar yastık altı mektup grubuna.Mutluluklar,sevgi sözleri,büyümeye atılan adımlar yazıldı satırlara.

Bir de kartpostallar vardı,cüce mektuplar..Bazen bir kutlama,bazen gezilen bir yer,bazen bir ziyaret anlatılırdı onlarda.Bayramlarda,yılbaşlarında sokaklarda rengarenk,gümüş veya altın simli,bazen kartı açtığında kocaman harflerle özlemi veya sevgiyi yazan çeşit çeşit ,seçmekte zorlandığımız,hangisinden kim hoşlanır diye kılı kırk yararak düşünerek seçtiğimiz kartpostallar .

Mektubun acelesi varsa adı telgraf olurdu.,postaneden çekilen..Acele ve günlüdür,yıldırım ibaresi kullanılır gönderilen kişiye hemen önemli haber iletilirdi.Hüznün de,sevincin de dayanılmazı telgrafı bir kaç kelime süslerdi.Kiminde doğum,kiminde ölüm,kiminde bir acele haber,bir kutlama...

Şimdi…
Hala postacılar var,geliyorlar…

Postacılar şimdi sadece faturaları veya resmi evrakları getiriyor. Kimseden mektup gelmiyor, kimse kimseye mektup yazmıyor,kimse artık telgrafı çekmeye gerek görmüyor.

Telgrafın ne olduğunu bilmeyen bir nesil yetişti.
Postanelerde kuyruklar olurdu, mektup atmak,bayramlarda kartpostallar için.
Şimdi postaneler banka da oldu.

Haberleşme mektuplarla değil,mail adreslerine gönderilen birkaç satır,ya da sosyal paylaşım sitelerindeki gibi kopyala yapıştır edebiyatı ile oluyor.Artık yazı karakterine bakarak,kişilik analizi yapmak imkansız.Çünkü bütün klavyelerden aynı harfler çıkıyor.Yenilmiş yutulmuş harflerle dert anlatan garip kelimeler türedi.Anlamak için düşünmek gerekiyor.

İnsanlar özledikleriyle günlerce beklemeden hemen görüşüp, yazışabiliyorlar.

Ne yazılmış olanı beklemenin heyecanı,ne de postacıyı görünce” bir şey var mı ?” merakı kaldı.

Heyecanların yerini internet aldı.,özlenmeden kavuşulan.Eskiden uzaklar vardı,artık uzak yakın oldu,görüntülü konuşmalar,dünyanın bir ucu ile diğer ucuna bağlantılar.,her şey çok kolay.Teknoloji harika!

Çok hızlandı zaman,süratimiz korkunç boyutlarda.Bir sürü şeyi kazandık ama bir sürü şeyi de kaybettik.Zaman hızla yalnızlığa götürüyor insanları..Arkadaşların,eşin,çocukların ,kalabalığın yanında yalnızlaşıyoruz.Doya doya derinlemesine sohbet edemez hale geldik.

Haberleşmenin,iletişim kurmanın keyfi vardı eskiden.
Yazdığımız kelimeler duygular arasında dolaştırırdı eskiden bizi,sevincin hüznün gözyaşın arasında…
Birden bire herkes mektubun keyfini unuttu.
Ben ise özledim,hep özledim..
Mektup yazmanın, ne yazmış diye beklemenin,bekleneni okumanın keyfini özledim..
Oturdum size mektup yazdım.

En hızlı postacıyı buldum ve benim size yazdıklarımı,sizin bana yazacaklarınızı getirecek postacı hizmetinizde.
Buyurun mektup yazmaya,mektup okumaya,mektuplarla dolu edebiyat sayfalarına..
Kağıdınız ekran,kaleminiz klavye,postacınız bir tuş..
Sevinçler,özlemler,beklentiler.
Buyurun mektuplara..
Okumaya ve yazmaya.
Siz özlemediniz mi?

Yasemin Akpınar

Devamını Oku